Behind Closed Doors

Diane's Pov

Masaya ako sa nangyayari sa buhay ni Eva ngayon. She's getting the acknowledgement and appreciation she deserves. Nakikita ko kung paano lumiliwanag ang kanyang mukha sa tuwing makikita nyang masaya ang mga batang pinapakain ng bawat branches ng restaurant nya. Sa tingin ko ginagawa nya ang lahat ng ito in the name of Francheska.

"Ready ka na ba para sa speech mo mamaya?" Tanong ko sa kanya ng sumilip ako sa kwarto nya. Inaayusan na sya ng make up artist inupahan namin para sa araw na 'to. "Oo best friend, kahit medyo kinakabahan ako eh ready na ko." She replied smiling.

As a best friend, i am very happy and proud for what Eva overcomed and achieved in her life. She literally went through hell back and she came out stronger than ever.

"Don't be nervous best friend. You've been through things that can make even the strongest person shatter into pieces. You can get throught this." I stated while smiling back at her.

"Diane, you have been my strongest foundation. And yet, i feel like i haven't been able to return the favor." She said while holding my hand.

"You're like a sister to me Eva and i will just about everything for you." I sincerely said.

And hour after, sabay na kaming bumaba. Eva looks so beautiful on her knee-length black cocktail dress. She looks so simple and sophisticated. I remembered back in college madalas syang kainggitan ng mga babaeng kaklase namin. Madalas tuloy syang nabubully at napagtitripan noon.

But she remained nice to everyone. Ni minsan hindi sya lumaban. She killed them all with kindness. Kahit na minsan napapahiya na sya sa mga pangbubully sa kanya binalewala nya ang lahat ng 'yon. Instead na pansinin nya ang mga kaklase naming walang ginawang maganda, mas pinag-igihan nya ang pag-aaral.

"Hi Diane, hello Eva. You too look gorgeous. Lalo ka na Eva." Parang binatang nagpapacute sa crush nya si Norman na naghihintay sa amin sa baba ng hagdan.

"Hey! You look good too. Kanina ka pa ba naghihintay?" Salubong sa kanya ni Eva.

Anong meron sa dalawang 'to? Kung magngitian kulang nalang langgamin. Merom ba akong hindi alam?

"Ah-ahem!" Agaw ko sa atensyon nila. Para naman silang nailang dahil dun.

"Let's go ladies?" Sabay kaming tumango ni Eva.

Nauna na akong maglakad palabas ng bahay at papunta sa sasakyan. May iba akong nararamdaman sa pagiging close nilang dalawa. Kailangan kong bantayan maigi ang best friend ko. Baka masaktan na naman 'to. "Wow! Ang daming tao." It's obvious that Eva was overwhelmed by the number of people who attendes this conference. Sobrang dami naman kasi talaga.

"Kaya mo 'yan Eva. Maraming mapupulot na aral ang mga kababaihang naririto mula sa'yo." Inilagay ni Norman ang kamay nya sa bewang ni Eva.

We all headed to our respective table nang salubungin kami ng organizer. Norman is really being attentive to Eva. Ipinaghila nya pa ito ng silya.

The program went on and everybody seems to enjoy the performance of the guests. Pero hindi ko magawang magfocus dahil sa nakikita kong kakaibang tinginan nila Eva at Norman.

"To celebrate the International Women's Day, we invited a very remarkable woman. Someone who brave the storms of live and survived to tell the tale. Ms. Eva Vergara!"

Nagpalakpakan ang mga tao ng ipakilala si Eva. Norman helped to stand up and even accompanied her to the stage. Nangangati na akong magtanong sa kanila kung ano ba talagang meron sa kanila pero kailangan kong pigilan ang sarili ko. Hindi ito ang tamang oras.

"Good evening everyone. I would like to thank you all for inviting me on this very special gathering. Honestly, i don't have any idea on what to say. Haha! Ni hindi nga ako nagprepare ng speech. Naisip ko kasi, if i want to reach out to women like me hindi ko kailangan speech. Kaya ikukwento ko nalang siguro sa inyo ang katotohanan sa likod ng pangalang Eva Vergara. The name Eva was given to me by the Head Administrator of the orphanage i grew up in. Ang sabi nya sa akin nakita nalang nila isang araw na sanggol na babaeng umiiyak sa harap ng gate ng ampunan. Tumanda na ako ng ganito na hindi nakikilala ang kahit sino sa mula sa pamilyang pinanggalingan ko. I was nine nung ampunin ako ng mag- asawang Sarah and Kris Vergara. I though i would finally have a family. Pero pinagtangkaan akong gahasain ng ama-amahan ko. Hiniling kong ibalik nalang nila ako sa ampunan pero pumayag si Mama. Hiniwalayan ni Mama si Papa for me. Sya ang nagpalaki at nagpaaral sa akin. Maswerte ako sa sya ang naka-ampon sa akin. Kasi siguro kung sa ibang pamilya ako napunta baka napahamak na ako."

Nakikinig ang lahat sa kanya. Alam kong mahirap pa rin para sa kanya pag-usapan ang mga nangyari sa buhay nya pero nagpapakatatag sya. Siguro nga, mabuting maibahagi ang kwento ng buhay nya.

"Growing up, all i ever dreamed of, all i ever wanted was a family of my own. Ipinangako ko sa sarili ko na hinding-hindi ko hahayaang mahiwalay sa akin ang mga magiging anak ko. Na gagawin ko ang lahat para mabigyan sila ng magandang buhay. Na magiging isang mabuting ina at asawa ako. Kaya kahit madalas akong tuksuhing ampon o putok sa buho binalewala ko lahat ng 'yon. Mas pinagbutihan ko ang pag-aaral. Hanggang sa makahanap ako ng magandang trabaho at makapagpundar para sa kinabukasan ko at ng magiging pamilya ko. Then i met the very first man i ever loved. Ang akala ko nahanap ko na ang prince charming ng buhay ko. Na nahanao ko na ang happily ever after ko. I got married and had a daughter. Saka ko narealize that i married the devil. I was raped, brutalized, tortured, humiliated and dehumanized by my own husband. Pinilit kong magstay dahil sa pangakong binitawan ko na gagawin ko ang lahat para magkaroon ng buong pamilya. I sacrificed my sanity and self respect for the sake of my family. Until the day that i had enough.

Nagsimula ng manginig ang boses nya. Nag-uumpisa na ring mamula ang mga mata nya. And i know she's trying so hard to fight back all her tears.

"I did everything for me and my daughter to survive without her father. Kahit na nahihirapan ako dahil sa mga panic attacks, nightmare, anxiety at deppression. Ilang beses kong naisip na magsuicide. Pero lagi kong inaalala na may anak pa ako. Kailangan kong maging matapang at magpakatatag para sa kanya. Until i met another man. A man who should me respect and love unlike anything i have ever experienced with my ex-husband. I thought love is sweeter the second time around. Hahaha! Naniwala akong nakatagpo na ako ng lalaking totoong makakasama ko habang buhay. We were happy. Minahal nya ang anak ko na parang sarili nyang anak. Until he cheated on me. He betrayed my trust, our love and everything we fought for. I never thought i would be broken ever more. But i did. My heart shattered into tiny little pieces. All the days that followed since feels like an endless cycle of numbness. But i fought hard again to be okay. Because i still had my daughter. Someone who depends on me being strong."

Hindi na napigilan ni Eva ang umiyak. Kahit nasa malayo ang lamesang inuupuan namin kitang-kita ko pa rin kung paano humigpit ang hawak nya sa mga gilid ng podiom. She's trying to maintain a straight face and for her voice not to break but i know how hurt she is.

"Akala ko wala ng mas isasakit pa ang mg nangyayari sa buhay ko. I thought i've already survived the worst. But no... Life still has a lot instored for me. By some sick twist of faith, my ex-husband escaped from jail. With the help of the woman my second ex cheated on me with. She became so obsessed with him that when he didn't choose her, she snapped. She helped my ex-husband escaped to torment us. But the worst thing is, she double-crossed him at parehas kaming walang kaalam-alam sa mga mangyayari. She enlisted a group of men to kidnap my daughter but they failed. Because there were to kind and brave hearted men who protected her. Pero hindi sila nakontento. She wanted to make sure that i will suffer as she suffers. They ran the car that was supposed to take my daughter off the street. Along with those two men who saved her. My daughter and her classmate, a young man with so much life ahead of him died because of that hatred towards me. Two innocent lives taken just because someone chose me over her."

Ramdam ko ang galit sa boses nya. She's smiling but her emotions are written all over her face. The pain, the hatred, the loneliness. Kahit gaano man nya piliting itago ang lahat naroroon pa rin ang mga ito.

"For months, i allowed myself to be swallowed by grief. I succumed to the nothingness. Isinara ko ang sarili ko mula sa mundo. Until i realized that painful truth. Noong una, maling tao ang sinisisi ko sa pagkamatay ng anak ko. Ibinunton ko sa kanya ang lahat ng sisi at lahat ng sakit na nararamdaman ko. Because i had to. I need someone to blame. Hindi ko matanggap na basta nalang namatay ang anak ko ng dahil sa isang aksidente. When i knew about the truth, para akong sinampal sa mukha. I felt ashame of myself. Hindi ko man naisip ko kung gaano kasakit para sa taong ito na mamatayam din ng mahal nya sa buhay. Kung gaano kasakit na dahil lang sya ang nagmamaneho ng kotse ng gabing iyon nawala ang pamangkin nya."

Nag-alala ako na baka bigla syang magbreakdown. Pero nakahinga ako ng maluwag ng dahan-dahan umaliwalas ang mukha nya.

"Sa lahat ng napagdaanan ko sa aking buhay, ang pinakamahahalagang bagay na natutunan ko ay ang pagpapatawad, ang laging paglingon sa panibagong umagang darating at ang pagbangon kahit ilang beses tayong madapa. Ang buhay ng tao ay parang isang malaking ilog na may malalakas at mapanganib na agos. We only have to choices. We can either drown or we can swim until we reach safety. Kapag nagpatalo tayo sa mga pagsubok ng bahay malulunod tayo. Pero kapag nagpakatatag tayo. Kapag lumangoy lang tayo ng lumangoy makakarating din tayo sa pangpang. Makakasurvive tayo. At bilang babae, huwag na huwag nating kakalimutan na unahing irespeto ang sarili natin. Unahin muna nating mahalin ang mga sarili natin. Huwag na huwag nating hahayaang mawala ang sarili din dahil lang akala natin hindi natin kayang mawala ang taong minamahal natin. Let's know our worth. Babae tayo. We bring life to this world. We deserve better. Let's treat ourselves better."

Si Norman ang unang-unang tumayo at pumalakpak. Everybody was so taken by her message. Hindi ko akalaing meron pa pala akong hindi alam tungkol sa kaibigan ko. I never knew her to be a woman of such power. And i am so proud of her.